Pete(r) Doherty (° 13/03/1979, Hexham - UK) zorgde, samen met zijn kompaan Carl Barât, in 2002 voor een schokgolf in de Britse muziekscene met “Up The Bracket” van The Libertines. De groep bracht in 2004 nog het titelloze “The Libertines” uit maar dan eindigde hun verhaal. De invloedrijke groep spatte door het onhebbelijke gedrag van Doherty (drugsproblemen, niet opdagen voor optredens, ruzies, enz.) uiteen. Pete had ondertussen al Babyshambles opgericht. Ook met deze groep was hij succesvol, maar vanavond komt hij met The Puta Madres als begeleidingsgroep. Met deze muzikanten nam hij het dit jaar verschenen album “Peter Doherty & The Puta Madres” op. Wanneer ik Trix binnenkom passeert iemand me op een fiets met twee Husky's aan de leiband, het blijkt Pete Doherty te zijn met twee lopende securitymensen achter hem aan. De avond begint al goed.

Echo Beatty mag proberen het publiek in stemming te brengen. Echo Beatty is tegenwoordig een soloproject van chanteuse Annelies Van Dinter. Echo Beatty bracht tot hiertoe twee platen uit, “Tidal Motions” (2013) en opvolger “Nonetheless” (2016). Ze treedt solo op en heeft een drietal gitaren (twee elektrische en één akoestische) ter beschikking. Ze heeft een zwoele, beweeglijke zangstem die me aan Anna Calvi doet denken. Annelies maakt af en toe gebruik van loops en opgenomen drums om het geheel een voller geluid mee te geven. Ze brengt o.a. haar nieuwe single “High On A Memory” en als afsluiter een fel “Hunger Hunger”. Een grappig moment is wanneer één van de Husky's van Pete Doherty achter haar over het podium loopt. Vorige maand zag ik Annelies in De Roma als voorprogramma van Marissa Nadler en vanavond kan ze me, in tegenstelling tot die avond, wel overtuigen. De klank is veel beter en haar zang is nu wel verstaanbaar. Zeker de twee nummers op akoestische gitaar kunnen me bekoren. Ik ben nog steeds benieuwd hoe ze met een grotere bezetting zou klinken, dit zou denkelijk een meerwaarde hebben.

Toetseniste Katia De Vidas komt solo het podium op en zet “Travelling Tinker” in. Ze speelt de rudimentaire intro en kijkt af en toe over haar schouder waar de rest van de groep blijft. Uiteindelijk komt Peter met in zijn zog gitarist Jack Jones, een drummer en een bassist het podium op. Hij gaat verder met “All At Sea” van The Libertines, een popsong met een hoek af. “Hell To Pay At The Gates Of Heaven” is een lekkere rocksong, de muzikanten staan regelmatig op een kluitje met hun rug naar het publiek te spelen. Af en toe richt Pete zich tot het publiek met een ode aan Antwerpen (Antwerp yeah, fuck Paris and London). “Narcissistic Teen Makes First XI” geeft Pete een streepje mondharmonica mee. Na “Who's Been Having You Over” staan de groepsleden als levende standbeelden op het podium. “I Don't Love Anyone (But You're Not Just Anyone)” - wat een geweldige songtitel - zet het publiek aan tot meezingen. Het grillige “The Whole World Is Our Playground” kan me niet echt bekoren. “Shoreleave” is rockend met samenzang van Pete met de gitarist en de bassist. Hij gooit na dit nummer zijn gitaar naar de roadie die deze gelukkig goed weet op te vangen.

Pete is zijn gewone zelf met onvoorspelbaar gedrag maar het blijft binnen de perken. Het publiek zingt afsluiter van de reguliere set “Last Of The English Roses” mee. Na goed veertig minuten stapt de bende van het podium. Komt er nog een vervolg? Het is lang wachten maar uiteindelijk zijn ze er weer voor nog een vijftal bisnummers. Hij brengt solo op akoestische gitaar “What A Waster” (Up The Bracket - The Libertines), dit is zonder meer het hoogtepunt van het concert. Ik maak me de bedenking dat Pete solo misschien wel beter tot zijn recht zou komen. De Love-cover “Signed D.C.” passeert ook nog de revue en tijdens het trage “Someone Else To Be” komt de crooner in Pete naar boven. Met een pittig “Paradise Is Under Your Nose” wordt de avond afgesloten.

Peter Doherty heeft een voor zijn doen redelijk gewoon concert gegeven. Een nonchalante zangstijl en rammelende poprock blijven zijn handelsmerk. Hij liet het gitaarspel vooral aan Jack Jones over, deze trok met plezier deels de aandacht naar zich toe. De rest van gezelschap is van behoorlijk niveau maar een strakke groep is het zeker niet. Dit is waarschijnlijk ook moeilijk met Peter Doherty als bandleider. Het moet gezegd, een concert van hem is toch altijd een belevenis en zijn nummers hebben bijna allemaal een onweerstaanbaar melodieus tintje. Ik heb toch genoten van onvoorspelbare Pete.

Lou van Bergen

Foto's © Yvo Zels

Setlist :

Travelling Tinker / All At Sea / Hell To Pay At The Gates Of Heaven / Narcissistic Teen Makes First XI / Who's Been Having You Over / I Don't Love Anyone (But You're Not Just Anyone) / The Whole World Is Our Playground / Shoreleave / Last Of The English Roses // What A Waster / Signed D.C. / Someone Else To Be / The Steam / Paradise Is Under Your Nose